ಕೈ ತುತ್ತು

ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಆತ್ಮೀಯರೊಬ್ಬರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾಗ ಹಿರಿಯರೆಲ್ಲರ ಊಟ ಮುಗಿದ ನಂತರ ಮಕ್ಕಳನ್ನೆಲ್ಲ ಊಟ ಮಾಡಲು ಕರೆದ್ರು. ಮಕ್ಕಳಂದ್ರೆ ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲ, ಕಾಲೇಜು, ಊದ್ಯೋಗಕ್ಕೆ ಹೋಗೋವಂಥ ಮಕ್ಕಳು..  ಮನೆಯ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ ಎಲ್ಲರನ್ನು ಅವ್ರ ಸುತ್ತ ಕೂರಿಸಿ ಕೈತುತ್ತು ಕೊಡುವ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ.. ಆ ಮಕ್ಕಳ ಗುಂಪಿಗೆ ನನ್ನನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿದ್ರು.. ನನ್ನ ಜೀವನದ ಮೊದಲ ಅನುಭವ ಅದು.. ಆ ಕುಟುಂಬದೊಂದಿಗೆ ನಾನು ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಲು ದಾರಿಯಾದ ಕ್ಷಣ ಅದು..

ಹೌದು.. ಇಂದಿನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕೈತುತ್ತು ಬಿಡಿ, ಕೈಯಲ್ಲಿ ಊಟ ಮಾಡಲು ಕೂಡ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿರದ ಹೆತ್ತವರು ಇದ್ದಾರೆ. ದೋಸೆ ತಿನ್ನೋದಕ್ಕೆ ಕೂಡ ಸ್ಪೂನ್  ಕೊಡುವಂಥ ತಂದೆ ತಾಯಿ,. ಒಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಮೊಬೈಲ್ ಕುಟ್ಟುತ್ತಾ ಇನ್ನೊಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಾಗೆ ಏನೋ ತಿಂಡಿ ಬೇಕೋ, ಬೇಡವೋ ಅಂತ ಒಳಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿರುತ್ತೆ..

 ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವವರು ನಾಲ್ಕು ಜನ ಆದ್ರೂ ತಿನ್ನೋ ಟೈಮ್ ಕೂಡ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಆಗಿರುತ್ತೆ. ಯಾಂತ್ರಿಕತೆಯ ಈ ಯುಗದಲ್ಲಿ ತಿನ್ನುವ ಫುಡ್ ಕೂಡ ಯಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿಯೇ ತಿನ್ತಾ ಇದ್ದಿವಿ..ಅಕ್ಕರೆ, ಭಾಂಧವ್ಯ  ಅನ್ನೋ ಪದಗಳನ್ನೇ ಮರೆತು  ಬಿಡ್ತಾ ಇದ್ದಿವಿ..

ಕೈತುತ್ತು ಕೊಡುವಾಗಿನ ಆತ್ಮೀಯತೆ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗಿನ ಭಾಂಧವ್ಯವನ್ನ ಇನ್ನಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸುತ್ತೆ.. ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಒಂದು ಸಾರಿ ನೀವೂ ಟ್ರೈ ಮಾಡಿ ನೋಡಿ..ಪ್ರೀತಿಯ ತುತ್ತಿನೊಂದಿಗೆ  ಮಕ್ಕಳ ಹೊಟ್ಟೆನೂ ತುಂಬುತ್ತೆ.. ಕೈತುತ್ತಿನ ಅದ್ಭುತ ಅನುಭವ ನೀವೂ ಸವಿಯಿರಿ..

ನೀನಿರಬೇಕಿತ್ತು ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ..

351 ಕಿಲೋ ಮೀಟರ್ ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ಅಮ್ಮ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ.. ಜ್ವರದ ತಾಪ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅಮ್ಮನ ನೆನಪು ಕೂಡ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮಾತ್ರೆಗಳು, ಸಿರಪ್ ಕಂಡರೆ ಅಲರ್ಜಿಯಾಗುವ ನನಗೆ ಅಮ್ಮ ಮಾಡಿಕೊಡುವ ಹಿತ್ತಲ ಮದ್ದು ಜ್ವರದ ತಾಪ ನಿವಾರಿಸುವ ಮನೆಮದ್ದು. ಬೆಂಗಳೂರ ಕಾಂಕ್ರೀಟು ನೆಲದಲ್ಲಿ ಮನೆಯ ಹಿತ್ತಿಲು ಕಳೆದು ಹೋಗಿದೆ. ಮನೆಮದ್ದು ಇನ್ನೆಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಲಿ ?. ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಚೀಲದೊಳಗೆ ಒಣಗಿದ ಬೇರು ತಂದು ಕಷಾಯ ಮಾಡ ಹೊರಟರೆ, ಅದರಲ್ಲೂ ಅಮ್ಮ      ಮಾಡಿಕೊಡುವ ಕಷಾಯದ ಘಮ ಹುಡುಕುತ್ತೇನೆ.. ಮತ್ತೆ ನೆನಪಾಗುತ್ತಾಳೆ ಅಮ್ಮ..

ಅಮ್ಮನಿಂದ ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದು ದುಡಿಮೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಣಗುತ್ತಿರುವ ಮಕ್ಕಳ  ಕಥೆಯೇ ಇದೇನಾ..?

ಹೇಳುವುದು ಇಷ್ಟೇ..

ನಾನು ಬರಹಗಾರ್ತಿಯೂ ಅಲ್ಲ.. ಕವಯತ್ರಿಯೂ  ಅಲ್ಲ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಮಹಾ ಮಸ್ತಿಷ್ಕಕ್ಕೆ ಹೊಳೆಯುವ ಅಮೂಲ್ಯ ಸಾಲುಗಳು ಕಳೆದುಹೋಗದಂತೆ ಈ ಬ್ಲಾಗ್ ಮೂಲಕ ಜೋಪಾನವಾಗಿ ಇರಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಅಷ್ಟೇ..